Bologna, 15 april 2010

Inladen, nog een goed gesprek met de eigenares, nog een vriendelijke zwaai naar de man die ons hier de vier voorbije dagen geholpen heeft, een laatste keer door de hekkens.
De terugweg is ingezet.

Zoals gewoonlijk lijkt terugkeren sneller en vlotter te gaan dan doorrijden. Het is vrij stil in de auto. Enige vorm van weemoed of zijn onze zintuigen de laatste dagen overgestimuleerd?
Wat het ook zij, na een goede 600 km rijden we door een landschap dat vrij goed aan thuis doet denken. Vlak, smalle rechte straten door de landerijen, boerderijen. Een van deze boerderijen blijkt ons hotel te zijn, Locanda Solarola.

Achter de receptie staan en zitten drie dames, onze naam is hen bekend, we mogen volgen naar onze kamers. Onze tocht gaat het ganse hotel door, terug naar buiten, een ander gebouw in, het restaurant waar boven onze kamers zijn.

Het is best wel een stemmig hotel met een wat engelse inrichting. Wat is een understatement, want de muren hangen vol tekeningen, schilderijen en spiegels. Het is wat overdone, maar laat dat nu weer zijn charme hebben.

De kamers ademen dezelfde sfeer uit. De vloer kraakt, oud bed, oude kast, oud behang, nieuwe flatscreen.

We zijn nog niet gesetteld, of Eulalie komt al terug onze kamer in, "Bijen in onze badkamer, onze badkamer zit vol bijen". Inderdaad, weliswaar zijn de bijen dood, de vloer ligt van de badkamer ligt vol met de familie, schoonfamilie, vrienden en kennnisen van Maja De Bij.
De drie dames aan de receptie slaan vol afschuw, de rillingen zie je zo door hun lijf gaan, alarm. "Oh no! bzzzzz bzzzzz bzzzzzz". Ze zouden het oplossen, of laten oplossen, want hun lichaamstaal maakt duidelijk dat geen van hen een voet in die kamer zet.

Als we terug aan de kamer komen is het kamermeisje al druk bezig met de stofzuiger, ondertussen schuilen de kinderen in onze kamer. We horen de kamerdeur gesloten worden, het euvel is opgelost. Alleen, de sleutel ligt nog op hun kamer. Buitengesloten dus. Ik heb totaal geen zin meer, om het hotel voor een derde keer te ontdekken, en maak hen duidelijk dat ze het nu eens zelf kunnen oplossen.
Geen probleem.
In de gang komen ze het kamermeisje al tegen. Eulalie haalt haar beste Engels boven "We left the key in our room" een lachje "sorry no english" Ze probeert het dan maar in het Frans "La clef ..." ondertussen maakt Esmoreit, minder taalvaardig maar iets praktischer ingesteld met zijn hand een draaiende beweging alsof hij een slot opent. " Ah, la chiave per la porta". Ze heeft haar handen vol met flesjes voor de minibar, en geeft die aan Eulalie, stopt er andere in haar zakken, en gaat op zoek naar haar sleutelbos. Tweede euvel opgelost.

Het is prachtig weer, we hebben nog wat proviant en een fles wijn. We installeren ons in de tuin tussen de madeliefjes. Tout a fait dans le style.

We hadden nu wel het hotel een paar keer verkend, maar een zwembad zoals op de folder hebben we nog niet gezien. Op expeditie.
Na drie rondjes rond het domein, langs een bouwval, voorbij een afgedankte wasmachiene ligt een verlaten zwembad annex poolhouse. Hier hebben ze nog werk.

Het ziet er op de foto beter uit dan het is. Als je goed kijkt zie je dat in de constructie achteraan geen ramen zitten, en dat er toch meer dan één pan ontbreekt op het dak. Ofwel is dit hotel in volle expansie, ofwel is het in verval, geen idee.

De wijn en de kaas hebben gesmaakt. Eulalie gaat nog een beetje piano spelen.
De buffetpiano blijkt een pronkstuk, het is geleden van de laatste duik in het zwembad dat ze gestemd is. Er komt iemand vriendelijk een andere piano aanwijzen, een keybord vermomd in een zwarte piano.

Voor het avondeten wordt het behoorlijk druk, er is een beurs in de buurt. Een zeer gemengd gezelschap in het restaurant, drie rode vorkjes in de michelin. "Si respira un'atmosfera elegant, dal sapore inglese, in questa casa di campagna" klopt helemaal. Het icoontje voor zwembad is misschien niet helemaal verkeerd, want het mannetje staat klaar om te duiken, maar zwemmen doet het niet.

Er is keuze uit drie menu's, de vrouwen hebben geen idee wat het kost. Op mijn kaart staan er wel prijzen.
Eulalie en ik gaan voor de vissen, mams en Esmoreit storten zich op het vlees.

Menu Mare:
Scampi in een soepje
Zwarte risotto met wortel en prei
Gebakken zeebaars
Verse fruitsalade.
Allemaal best lekker, zonder uitzonderlijk te zijn.

Menu Terra
"Sigaro di polpettone alle erbe fini con emulsione d'uovo all'aceto invecchiato e lattuga fresca" klinkt mooi maar is een eufimisme voor bijzonder obsceen gepresenteerde vleesworst met mayonaise op sla. (maak een mentale voorstelling, denk dat is het niet, maar dat is het dus wel)
Lasagne, lekker hoor ik, maar een beetje weinig. (dit is overigens de eerste keer dat ik dit hoor tijdens deze reis.)
Een steak met gemarineerde peren.
Een chocoladesouflé.

Behalve de worst is het eten hier zeker niet slecht, maar 60€ voor een menu is te duur voor wat het is.

Nog een rustige nacht.
Of dat dachten we toch.
's Nachts moet een mens wel eens naar het toilet. Groot is de kamer niet. Ik hoor Lut rommelen aan de deur. Ze geraakt de badkamer niet in. Na drie pogingen beseft ze dat ze aan de gangdeur staat de trekken, nog een geluk dat ze op slot was, of ze stond daar in de gang. Ik mag er nog niet aan denken wat ze met de grote vaas gedaan had. Proestend neemt ze de juiste deur. Ondertussen ben ik ook wakker, min of meer, en ga voor dezelfde sanitaire stop. Ik maak me de bedenking dat ik zeker niet de gang mag nemen, maar de deur er naast. Net iets te veel er naast want ik loop recht tegen de muur. We zijn iets ruimere kamers gewoon, of zou het toch aan de italiaanse wijn liggen?
Na buikpijn van het lachen, kunnen we toch nog een beetje slapen, voor onze volgende tocht van 600 km.