Naar gewoonte ligt ons hotel in de hoogte, na een smal bergweggetje. Een kasteel dat vergane italiaanse glorie uitstraalt. Mooi kader met pluche, en een heel smalle lift. De liftdeur lijkt eerder van een kast te zijn. De kruier komt ons verwittigen dat er maximum 2 personen in de lift mogen. Tussen mogen en kunnen ligt er een wereld van verschil. Uiteindelijk laden we alle bagage in de lift en neem ik het risico. Als een kartonnen doos huppelt de lift naar boven. Op de tweede verdieping schuift aan de andere zijde van het hok een luik open, ik kan er net alle bagage doorduwen, zodat Lut deze van in de gang kan aannemen.
We hebben heel mooie kamers met badkamer met bubbelbad, maar alles in dezelfde gloriesfeer. Er zou al eens mogen opgefrist worden. Esmoreit en ik gaan op expeditie naar het zwembad, het blijkt voor het hotel te liggen. Het heeft een waterval. Het water pletst vanaf vier griekse zuilen het zwembad in. Ondanks de zin in een frisse duik, besluiten we toch eerst Villa Adriana en Villa d'Est te bezoeken. De zeer vriendelijke mevrouw aan de receptie geeft ons een kaartje van Tivoli mee, en duidt daar de parkeerplaatsen op aan. Ons hotel ligt aan het kruisje rechtsboven.
Tussen vrachtwagens bussen en ander italiaans blik schuiven we naar de parking op de Piaza Garibaldi, die bleek volzet. Terugkeren naar de parking die we net passeerden is geen optie. We besluiten eerst naar Villa Adriana te gaan.
Hier is voldoende parking, voor slechts 2€ per dag. De inkom is iets meer 10€ per persoon, maar personen onder de 18 jaar mogen gratis binnen, als ze hun identiteitskaart bijhebben tenminste. Het is pas hier aan de kassa dat we vernemen dat Esmoreit zijn identiteitskaart thuis gelaten heeft, om ze niet te verliezen tiens. Verstandig. Gelukkig accepteren ze zijn siskaart als bewijs.
Voor ons willen begeleiders 54 audiogidsen in het Frans. Die moeten één voor één gecheckt worden. Zo ontstaan files.
klik op de foto voor een extra groot panorama
De volgende keer moeten we onze picknickmand meebrengen. Een zalig middagje uit tussen de ruïnes, beelden, grasvlaktes en vijvers. Een waar park. Dat we vandaag 23° halen helpt de sfeer natuurlijk.
klik op de foto voor een groter beeld
groter beeld na de klik
groter beeld na de klik
De mozaïkvloer
De honger begint te knagen, we gaan terug naar Tivoli, Villa d'Est. Het parkeren lukt iets vlotter, hoewel de plaatsen zeer smal zijn tussen de metaalstructuur van de noodparkeergarage. Om de twee parkeerplaatsen staan er metalen kolommen die het onbeschadigd indraaien zo goed als onmogelijk maken. Bij de tweede vrije plaats naast een cinquecento lukt het wel.
We gaan een pizzeria op het plein binnen. Een volle ronde worst loopt ook de zaak binnen, het blijkt de hond des huizes te zijn. Mams oppert dat het van de lekkere pizza is, de mevrouw beweert dat de hond enkel hondebrokken eet. Pappie krijgt met een brede smile, een groot stuk pizza.
na de klik een groter beeld
zeer groot beeld na de klik
groot beeld na de klik
In de tuin komen we een trouwkoppel tegen dat lijkt te worden achtervolgd door paperazzi.
zeer groot beeld na de klik
Op het plein passeren we de pizzeria van daarstraks. Mevrouw roept zeer enthousisast 'CIAO' vanachter haar toog. Dat Esmoreit naar haar zwaaide zal daar waarschijnlijk aan bijgedragen hebben.
Terug het bergwegje op, de kruier had gezegd dat we maar moesten claxoneren. De parking staat vol, er is een receptie aan de gang. We zien hetzelfde trouwkoppel als in de tuin van Villa d'Est. De receptie loopt ten einde. We zien iedereen buiten gaan met een taartdoosje. De nonkels hebben duidelijk te veel op, de tantes hebben tranen in de ogen. Onze plannen om heimelijk mee aan te schuiven aan de feestdis vallen in het water, de partij is al ten einde. Het geld zal op geweest zijn.
Gelukkig hebben we geen duik genomen in het zwembad, blijkbaar was de ontvangst voor het trouwfeest daar geregeld. De receptioniste had ons hier niet van verwittigd toen we naar het zwembad informeerden. Het had een mooi zicht geweest.
Het avondeten.
Gelukkig hadden we gereserveerd, er waren maar 3 tafels bezet, maar toch, een koppel dat na ons binnen kwam had na en wat hoog oplopend meningsverschil niet de tafel die ze wensten, en gingen dan maar weg. Bizarre toestanden.
Het werd ons duidelijk dat veel met de ober te maken had. We waren in een italiaanse aflevering van Fawlty Towers terecht gekomen. (Torre Sant'Angelo).
De ober zag geen 5 cm voor z'n ogen, en bracht een zeker dof italaans gemompel voort. Hij zei enkel 'OK?'.
Toen ik voor Esmoreit de gerechten op de kaart overliep en vertaalde, zei hij bij elk gerecht 'bestellen jullie dat? ok?' Hij bleef maar op losse briefjes schrijven, die hij dan op een roltafeltje sorteerde. Hij kwam drie keer ons kamernummer controleren.
Toen ik hem de wijn aanduidde op de wijnkaart, nam hij z'n bril af en naderde onkonfortabel dicht. Ik zei toen maar de pinot gris en de chianti classico, beide kleine flesjes. Hij zei enkel 'Hum' en weg was ie.
De sommelier was van dezelfde soort. Met twee kleine flesjes kwam hij af op een roltafeltje. Hij ontkurkte de flesjes en zette ze op tafel, voila. Geen andere glazen, niet proeven, niet uitgieten, je hebt ze, ge kunt uw plan trekken.
We zaten met vier aan een grote ronde tafel waar plaats aan is voor acht, we hebben ons wat dichter naar elkaar geschoven, zodat we elkaar toch konden horen.
Het menu half pension van het hotel:
Antipasta: lauwe insalata van calamari en scampi
risotto van scampi
gegrild varkensvlees, met als contorno inslata.
Als tweede contorno hadden we cicorei genomen, maar de ober zei dat die er niet was en hij had dan nog maar een insalata gebracht, terwijl er nog twee keuzes op het menu stonden. Bij Esmoreit bleek dit insalato con escargo te zijn, jammer dat die nog leefde.
Voor het dessert kwam de ober zeggen: 'BASTA'
Hij begon het ontbijt klaar te zetten. Alles stond al klaar op de grond acheter het tafellaken van het buffet. Zo wisten we al wat we de dag nadien niet moesten nemen.
's Morgens was de sfeer in het restaurant totaal anders. Het was een andere, zeer vriendelijke ober.
Alleen de chinezen waren ons voor geweest. Het buffet was geplunderd. Hun tafel was een puinhoop met inbegrip van verpakkingen van aiki noodles.
Eén reistip: merk je chinezen op in het hotel, sta vroeg op en wees hen voor!
