Dertig jaar geleden, op een steen schuin voor de tempel van Neptunus, heb ik mezelf beloofd om hier terug te komen. Paestum. Het moet hier zijn dat ik, zeventien toen, voor het eerst emotie voelde bij architectuur. Het is ook hier, in een periode van constante twijfel, dat ik de knoop doorhakte om voor architectuur te gaan. Ik was er toen al tien jaar van overtuigd architect te willen worden, maar het moment dat ik definitief moest kiezen sloeg de twijfel toe. Ik vermoed dat men mij hier van die steen is moeten komen halen omdat de bus vertrok. Ik heb geen foto's van toen, de schade is nu ingehaald, wees voorbereid op een stortvloed, hoewel het maar om drie tempels gaat.
Na een omlet en due cappucini onder een gesluierde zon nog 100 km zuidelijker op bedevaart naar Paestum.
Een uitstap bewust tot de laatste van onze reis gehouden. Een hoogtepunt hoort op het einde.We kunnen parkeren op een privéparking, we staan er helemaal alleen.
Aan het loket is het terug gratis onder de achttien. De dame achter de kassa brabbelt nog iets, en ik zeg maar 'si'. Eulalie: "Ze vraagt of je nog naar het museum wil, 'T IS VIER EURO MEER". Ik blijk te negeren. Achteraf bleek dat we toch een combiticket hadden, snood plan.
Het is hier veel stiller, rustiger dan in Pompeï, sacraler zelfs met de groepen die hier rond lopen. Ook zij zijn onder de indruk.
DE TEMPEL VAN ATHENE (tempio di Cerere)
groot panorama na de klik
De nieuwsgierigheid wint het van de schuchterheid.
DE ONDERGRONDSE TEMPEL
Overigens, Paestum werd pas in 1750 n.C. toevallig ontdekt toen men een weg aanlegde, de weg die nog altijd dwars door het amfitheater loopt.
HET ZWEMBAD (gymnasium)
groot panorama na de klik
Je ziet maar de helft van het amfitheater, de andere helft ligt onder en aan de overzijde van de weg.
groot beeld na de klik
iets groter beeld na de klik
DE TEMPEL VAN NEPTUNUS (oorspronkelijk gebouwd ter verering van Zeus) (tempio di Nettuno)
groot panorama na de klik
groot beeld na de klik
groot beeld na de klik
impressie hoe de tempel er zou kunnen uitgezien hebben.
groot panorama na de klik
groot beeld na de klik
Esmoreit is nog eens teruggelopen naar de tempel van Athene zodat hij nog eens het beeld kon hebben van de twee tempels in het groen.
's Middag nemen we een pizza in de plaatselijke pizzeria gerund door een plaatselijke maffiose trol. Hij houdt het personeel heel strak in de gaten en charmeert twee Duitse dames aan de tafel schuin over ons.
De pizza italiana, quattro formaggi, capricciosso en fume waren best lekker. Na un caffè kunnen we er weer tegenaan en bezoeken we het museum. Dit is een meevaller, stukken beter dan verwacht. Met een geobsedeerde keramiekster kan dit ook niet anders. Esmoreit en Eulalie doen nog een mislukte poging om een film over pottenbakken af te schermen. Ook de ingang naar de andere verdiepingen kan niet verstopt worden.
In de toiletten kreeg Esmoreit de deur niet dicht. Hij is dan maar na mij op het toilet gegaan, waar de deur wel te sluiten was. Gelukkig. Want toen ik buiten stond kwamen er benden jongeren binnen. Ze trokken aan iedere deur.
Klop klop.
KLOP KLOP KLOP.
BONKE BONKE BONKE
STAMP STAMP STAMP STAMP
Er is niks dat Esmoreit kan opjagen als hij op het gemak zit.
De binnenzijden van de graftombes waren mooi beschilderd met taferelen. De duiker symboliseert de overgang, de sprong, van het leven naar het leven na de dood. De andere zijden van het graf vertellen een banket.
Op de bovenste verdiepingen de vondsten uit
DE PREHISTORIE.
Om helemaal in schoonheid te eindigen gaan we dineren in Casa Del Nonno 13, een restaurant met een ster in het schielijk kleine Mercato San Severino.
De gegevens van het restaurant vond ik een paar dagen geleden in de rode Michelin. Aangezien het restaurant een ster heeft, wilde ik er nog niet te veel over vertellen aan mijn reisgenoten, want het zou op voorhand al njet geweest zijn. Het lukt me tenandere ook niet om de naam en de gemeente te onthouden. Namen worden een probleem met de leeftijd.
Als Esmoreit vraagt "Waar gaan we eten?", kan ik ook niet anders antwoorden dan: "Ik weet het niet."
"Maar in welke stad is het dan?" "Ik weet het niet"
"Maar hoe noemt het?" "Dju gulder keut zoagen!"
"Maar hoe gaan we er dan geraken als ge't niet weet?"
Hilariteit.
GPS dan maar. Het juiste adres vinden we niet op onze nochtans nieuwe dvd, maar het pietluttig klein dorpje wel. Het is er stil en donker. Gelukkig ziet Esmoreit een wegwijzer. "Woare?" Ik zie die duidelijk niet, zeker niet als ik naar de verkeerde kant kijk.
We rijden een straatje door met aan weerszijden verkeerslichten, zo smal is het.
"Ge zijt er voorbij, want nu staat de wegwijzer naar de andere richting."
Nog maar eens het straatje door. De vrouwen in de auto zouden al lang opgegeven hebben. Maar dit dorpje is zo klein en verlaten, dat er hier geen andere restaurant te zien is. Bovendien rijden we al zo lang door niemandsland dat terugkeren geen optie is als we nog eten willen hebben vanavond.
Ten einde raad parkeer ik me maar op de eerste ietwat open plaats die ik tegen kom. Bij het uitstappen hangt, tussen een deur en een raam van een verwaarloosd geveltje, een bordje: "Casa del Nonno 13"
Tiens, we zijn er.
Met het risico om de voeten vanonder ons lijf gereden te worden (het is het smalle straatje), bellen we aan.
"Buonasera"
Ik probeer uit te leggen: een tafel voor vier, niet gereserveerd.
"Prego"
En we volgen, trappen af, bocht om, keuken voorbij, trap af, bocht om, amai wat een zicht, trap af, trap af.
We zitten in een oude gewelfde kelder, verschillende verdiepingen hoog.
We krijgen een hapje vooraf, iets van rund dat op spumante wijze op een cakeje ligt.
Als antipasta, Buffalo Mozerella op drie wijzen: in brickdeeg, als kroketje, en in millefeuille.
Het is wel een heel gedoe om met die gerechten op plateaus van al die trappen te komen. De keuken ligt tegen het plafond van de kelder aan. Er is een constante stoet van meisjes die zijdelings de trap af komen met gevulde plateaus. Ze blijven aan de tafel staan tot de ober langs komt om je te bedienen.
Als hoofdgerecht varkenskoteletjes, zacht romig gegaard (aan 58°C) met en krokant korstje, vergezeld van aardappelschijfjes en ui zacht gestoomd in appelsien. Voor Eulalie haalt Domenico de lekkerste vis die ze in huis hebben.
Nog een cakeje als prédessert.
Het dessert bestaat uit chocoladecake gevuld met warme chocolade en ijs, een frisocante en een baba met rum.
Het water, zowel frizzante als naturale wordt steeds in de flessen aangevuld.
De wijn was heel lekker.
Voor de afrekening mogen we terug met Domenico mee naar boven. Hij vraagt of alles in orde was. Ik antwoord dat als hij nu even vriendelijk blijft, het heel aangenaam zou zijn. Met een glimlach draait hij het briefje om waar hij de rekening op maakt. "Is het goed zo?" Inderdaad, voor 220 € hebben we in een sterrenrestaurant heel lekker gegeten en gedronken. Lut krijgt ook nog een zakje pasta, dezelfde als we daarnet aten. Thuis blijkt deze pasta even al dente te smaken als op restaurant.
We worden door de sommelier tot aan de deur begeleid. Bij het afscheid drukt hij ons nog eens op het hart om als we nog eens in de buurt zijn, bij hem langs te komen, want we waren de aangenaamste klanten van de dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten