Monterosso al Mare
Vernazza
Corniglia
Manarola
Riomaggiore.
Ons hotel Villanova in Levanto is een agriturismo aan het begin van het natuurpark Cinque Terre, beschermd werelderfgoed onder de Unesco.
De reis van amper 271 km verliep vrij vlot, ook al was het langs de bergachtige kust heel smal op de autosnelweg, en gingen we door een wirwar van tunnels door wegenwerken door. Hopelijk zijn deze werken beëindigd als het toeristisch seizoen in Italië begint.
We zijn dus vroeg bij ons hotel in Levanto. Het is niet meer dan een hek tussen de huizen en de brandweerkarzerne. Een bel met parlofoon.
Ik probeer in m'n beste Italiaans een zin te formuleren met reservato en Groosman. De stem door het speakertje is amper hoorbaar. Ik probeer wat wind in de goede richting te doen waaien zodat ik die mens kan verstaan. "sorry, is nobody, you come back between four and seven".
Daarmee hebben we het dan gehad. Achterwaarts het smalle steegje uit, achterwaarts terug de baan op.
We besluiten al naar het eerste dorpje Montorosse te gaan. We hebben al wat smalle bergweggetjes gedaan op onze reizen, maar deze doet toch erg z'n best om de strafste te zijn. Lut probeert een voorzichtige mededeling te doen "ze hebben hier neu luchten gezet", ik geef blijkbaar niet genoeg teken van begrip, want er volgt iets luider: "Tis hier mee luchtne", als ik dan niet snel genoeg op de rem ga staan roept ze " EN ZE STOAN OP RUUT!"
Ook op dit baantje zijn er wegenwerken, en je mag maar per één richting door. De bochten en helling van het weggetje lieten me niet toe sneller te rijden dan 30 km/u, dus ook voor die lampjes die aan de kant van we gesmeten stonden die voor verkeerslicht moeten door gaan, had ik nog alle tijd van stoppen. Maar een goede copiloot kijkt mee nietwaar.
Nog in volle hilariteit, nadat de lichten op groen stonden, komen we de volgende bocht tegemoet, waar net een triporteurken de bocht door komt gedrift, we weten maar net een aanrijding te vermijden. Ik heb alleszins de aderen in het wit van de ogen van de bestuurder gezien. Had ik al gezegd dat het weggetje smal was, het is ook vrij diep naast het asfalt, en er zou meer kunnen vallen dan as, als je van de weg af geraakt.
In één van de volgende bochten is er iets meer plaats, en die plaats is uitgegroeid tot geimproviseerde parking. We improviseren mee, en zetten de auto aan de kant. Kant is veel gezegd, het lijkt eerder op het midden van het kruispunt. Vanaf hier krijgen we ons eerste zicht op de kust.
In de verte zien we Monterosso liggen, met het zonnetje en de 19°C zien wij het wel ziiten
Net voor Montorosso krijg ik nog een verwittiging "Ge meug nie in die deurpen mee den otto!" Lut heeft ondertussen de gids geraadpleegd. Aan de rand van het dorp is er een aangelegde parking, via twee trappen komen we aan de toeristische dienst. De mevrouw legt ons uit dat het mogelijk is om de dorpen met de wagen te bezoeken, maar de weg naar Monterosso is de beste van de vijf. "Da doeme dus nie". De gemakkelijkste manier, en tevens de goedkoopste is een dagticket Cinque terre te kopen, hiervoor mag je 24h de trein gebruiken, de bus, de liften, en mag je alle paden tussen de dorpen op. Dit is goedkoper dan 1 ticket voor vervoer en 1 ingang tot één pad.We hebben weinig overtuiging nodig en kopen nu al onze tickets, we gaan straks inchecken in het hotel en nemen dan de trein vanuit Levanto. Je mag het traject Levanto-La Spezia zo veel doen als je wil, maar om 0.00 h is je ticket ongeldig. Het is wel nog een hele wandeling tot aan het station, aan de andere kant van het dorp.
Het is ondertussen een eindje in de middag en eten iets in een trattoria op het dorpsplein, net naast het gemeentehuis.
Wij drieen zijn tevreden met een pizza (marguerita, intaliana, polo) maar mams is nog in gedachten bij Turijn en besteld dus een lekkere foccacia. Onze pizza worden vlug op tafel gebracht, op de foccacio blijft het wachten. "Wat heb jij besteld?" vraag Esmoreit, "Een broodje zoals gisteren, maar nu mét kruiden. Ge moogt dan nekeer proeven"
De foccacio blijkt een pizzabodem te zijn, zonder beleg, en met kruiden waarvoor ge een fiets nodig hebt om van de ene naar de andere te reizen. Esmoreit vond het niet nodig te proeven, "aan de rand heb ik ook droge bodem"
We houden alle kanten in het oog.
klik op de foto voor een groter panorama.
Aan het station hebben we aan Franse toeristen uitgelegd hoe ze met hun dagticket de trein + bus + lift + wandelroutes konden gebruiken. Ondertussen was het vier uur, tijd om Roberto in Villanova te gaan opzoeken.
Hetzelfde stemmetje door de gaatjes, maar nu gaat het hek open.
Een smal brugje,
Een lange smalle kronkelende steile weg.
Oef een parking.
Roberto komt al aangelopen
klik op de foto voor een volledig panorama met weggetje.
Roberto "sorry but you have to go back in the car and take that small path, your room is at the farmhouse"
juist, onverharde weg, steil, smal. "just use your horn, so others know you are comming"
Tegen dat we daar zijn is Roberto er ook al, te voet.
Er zijn hier ook andere gasten. Echte belgen. De man komt vlug de deur van hun kamer op slot doen bij het zien van dat stelletje ongeregeld. Ze lagen zo rustig in de zon. "Wij zijn van Antwerpen." We hadden op de auto al Lier zien staan. We hebben ze de rest van ons verblijf niet meer tegen het lijf gelopen.
Roberto gaf ons wat tips voor de omgeving, maar toen hij hoorde van onze dagtickets zei hij dat we goed bezig waren. Alleen zijn 'It's possible to do it' deed nadenken.
Bagage afgezet, en naar het station van Levanto. Op naar ineens het verste: Riomaggiore, vandaar kunnen we te voet naar Manarola.
klik op de foto voor een groter beeld van het panorama.
Als je uit het station van Riomaggiore komt, kan je de lift naar het veel hoger gelegen dorpsdeel nemen. Dit is een openbare lift, er zitten twee dames te keuvelen op een stoel naast de lift. "BILLIETTO!" klinkt het schel, het is 50 ct pp of 1€ per familie om de lift te nemen, maar dit is dus inbegrepen in onze dagpas. Ze drukt op de knop van de lift.
Op de promenade is de lokale bevolking verzameld met de kinderen spelend in de lentezon. Je moet opletten of ze steppen je de voeten vanonder het lijf.
Van in Riomaggiore nemen we de Via dell'Amore (het pad der verliefden staat er in onze gids) naar Manaroloa
Aan de inkom hangt er nederlandse poëzie
Een romantisch wandelpad langs de rotswanden van de kust.
Overal zie je hangslotjes met namen, bordjes met liefdesverklaringen, zelfs de planten zijn getuige van al die romantiek.
klik op de foto voor een groter beeld van het panorama.
Tijdens de wandeling geniet je van de mooiste uitzichten.
Af en toe een taniapose.
Alles schreeuwt liefdesverklaringen!
klik op de foto voor een groter beeld
Halverwege de obligate fotoplek.
Naar het einde krijg je een zicht op Manarola.
Dwars door het dorp, waar er eerder een bootparkeerprobleem is.
In het centrum prijzen we ons gelukkig dat het hotelletje dat ik gevonden had in een van deze dorpjes niet antwoordde. Hoe moet je hier in godsnaam met je bagage geraken. Ik zie ons al sleuren. Het lijkt me best te doen als je hier een week verblijft, maar niet als je zoals ons op doorreis bent. Dan ben je beter af op het uiteinde van de Cinque Terre, in Levanto of La Spezia. Met de trein kom je dan waar je wilt.
ziet er een leuk restaurantje uit trouwens.
Opa weet waar er het meeste vis te vangen is.
De oude motor om de bootjes in het water de hijsen.
klik op de foto voor een groter panorama
Manarola vanop afstand.
klik op de foto voor een groter panorama
Terwijl de zon onder gaat, wacht hetvolgende dorp. Je kan hier gerust verder, maar de gids verwittigt dat de wandeling makkelijk twee uur duurt. We kiezen de trein. Gelukkig hoeven we niet lang te wachten, we hebben al geluk gehad met de treinen, er rijdt er natuurlijk één om het kwartier.
Corniglia, ligt boven op de rots. De mevrouw van de toeristische dienst had ons gewaarschuwd, "Maybe it's better to take the bus". Er komt er trouwens net een aangereden. Alleen stapt de chauffeur uit, en doet de deur op slot. Even koffie drinken, denk ik. Maar een blik op de uurregeling maakt al snel duidelijk dat zijn dagtaak er op zit. 19.30 h laatste bus. Te voet dan maar. Ver kan het niet zijn. Neen, hoog wel, 382 paardentrappen. Driehonderd tweeentachtig!.
"Felicitato" staat er boven, je hebt het gehaald.
Ondertussen valt de duisternis, dit levert wel geheimzinnige foto's op.
Er zijn hier enkele restaurantjes waar alleen lokalen eten, toeristen zien we al een tijdje niet.
Aangezien we nog één dorp niet gezien hebben, besluiten we de trein naar Vernazza te nemen en daar te eten.
Terug de 382 trappen af.
Bij de laatste treden horen we de trein vertrekken, we hebben hem net gemist.
Het station is stil en verlaten.
Op de uurregeling zie ik dat om dit uur de treinen maar om het uur rijden. Dit wordt wachten.
De bar van het station, daarnet nog zo gezellig, is dicht,
maar op het perron is er een wachthuisje, die is ingenomen door een dakloze die er de nacht gaat doorbrengen.
Op een bankje wachten.
Er passeren veel treinen, maar telkens "attentione,un treno in transito passa al binario a tre"
Het wordt steeds later, de trein is er om 21.45, en we besluiten om door te rijden tot Levanto. Want nog een uur in een verlaten station zien we niet echt zitten.
Roberto heeft ons enkele restaurants in de buurt aangeraden, waarvan er twee op de Piazza Cavour. Even denken we dit nog te voet te doen, maar met de auto zou toch vlugger gaan. Parkeren lukt maar moeizaam in het centrum, maar we vinden toch een plaatsje in de buurt van het plein.
Alleen het plein vinden we niet. Na drie keer de straat op en af te zijn gegaan, en na een verkeerd plein (driehoekig terwijl dat op het kaartje vierkant van vorm is) komen we uiteindelijk toch op de Piazza Cavour.
Een statig plein met twee mooie restaurants.
We gaan het eerste binnen. Een vriendelijke dame "sorry, the kitchen is closed", dan maar naar het andere. Hier hoeven we al niet binnen te gaan. De garçon kipt juist een hoop afval in de container, en de dame roept ons al van binnen toe: "sorry, you are too late". We hebben zo'n vijfmaal een soortgelijk zinnentje gehoord, tot we een soortement frituur binnen gaan en gaan zitten. Het is wel niet de keuken die we wensen, maar we hebben honger. Alleen "sorry, the kitchen just closed".
Naar Villanova dan maar. Waar is de sleutel voor het hek? gelukkig het werkt. In het donker lijkt het weggetje nog wat smaller. Ik vraag me af of ik nu ook zou claxonneren? Ik heb het maar gelaten.
Ons avondeten bestaat uit Thee (er staat een waterkoker met theebuiltjes en koekjes), koekjes dus, een monti-tje meegenomen van thuis, cake van bij het vorige ontbijt, yohourt, nog een korst brood van thuis.
Een zware maaltijd 's avonds is niet echt gezond had de dokter nog gezegd, je verteert dat dan niet.
De kinderen moeten voor hun kamer naar buiten. "ik krijg de deur niet open" de deur van de ontbijtruimte is met een gewone metalen klep open en dicht te doen. "ik krijg de deur niet toe!" Van buiten uit is het inderdaad moeilijk om zo'n deur te sluiten. Ik stel me een tweede keer recht en sluit de deur.
Na een tijdje staat er weer één van de twee voor de deur "We krijgen onze deur niet open!" de deur van hun kamer.
Het wordt toch nog een rustige nacht.
Het ontbijt is gelukkig vrij uitgebreid, zout, zoet, fruit, confituur.
Bagage inladen, en gaan uitchecken.
Mams en Eulalie besluiten te voet te gaan.
Bij het uitchecken maken we kennis met de charmante golden retriever van de boerderij. Hij is zeer enthousiast en laat zich uitgebreid verwennen.
Als we vertrekken zet hij de triestigste snoet op die hij in zijn arsenaal heeft, en met zachte janktoontjes laat hij ons weemoedig vertrekken naar ons volgende tuur. (cultuur, natuur en avontuur)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten