Hoe meer we in zuidelijker richting rijden, hoe warmer het wordt, volle zon 20 tot 22°C. We laten het zonnegordijn van het panoramisch dak maar dicht. Als jullie denken dat onze wegen en slecht bij liggen door de winter, dan moet je zeker eens de 347 km van Levanto naar Assisi doen. Er geldt een snelheidsbeperking van 90 km/u door de toestand van het wegdek. Ze zetten de reden er bij alsof ze er fier op zijn. Ik begin te vrezen dat er meer dan onze airco gaat mankeren als dit nog lang gaat duren.
Vanop de autosnelweg herken je het duidelijke beeld van Assisi. Onze volgende stek ligt er net voorbij in Viole. De gps vindt het juiste adres niet, en op de website vond ik de routebeschrijving nogal wollig. Alleen "our view will take your breath away' deed het beste, of het slechtste, te zien hoe je het bekijkt, vermoeden.
Inderdaad, bergop, gelukkig zonder tegenliggers, want weer kan ik me niet inbeelden dat je zo'n steile helling achterwaarts af moet, elkaar passeren lijkt me onmogelijk. We komen verschillende boerderijen voorbij waar we telkens denken, dit is het. Maar de weg kan nog hoger, nog steiler, nog smaller, en vooral nog onverharder. De laatste bocht is zo steil en onverhard dat de wielen doorslippen. Ik krijg verwijten dat ik het toch telkens weet uit te zoeken; "Waarom geen hotelleken hier beneden?" Ik denk in stilte aan 'breath away' en hoop dat het allemaal de moeite is.
klik op de foto voor een groter beeld
Van het moment dat we op de keien van de oprit van Le Mandrie di San Paolo oprijden komt 'la mama' met de handen ten hemel buiten gelopen. Ze is duidelijk blij ons te zien. Zij runt deze agriturismo, en fier geeft ze ons een rondleiding. Ze kan een beetje frans, en ons italiaans is nog niet wat het moet zijn. Maar toch slagen we er in mekaar te begrijpen. Ze brengt ons eerst naar de kamer dat eigenlijk een appartementje blijkt te zijn met een slaapkamer, badkamer en leefruimte waar een slaapzetel kan uitgetrokken worden. Een leuke kast verbergt een keukentje met cafetière, gootsteen met serviesdroogkast (die we kennen uit Toscane), twee gasstellen, dampkap en frigo.
We gieten ons gelijk een koffietje op.
beertje is ook mee.
Echt spontaan ging ze niet op de foto, maar we wilden zo graag een familiefoto. Toen ze me bezig zag met m'n camera op het paalte van haar afsluiting moest ze er toch bij komen. Ook mijn homerun om tijdig bij de groep te staan vond ze amusant, zonder haar cool te verliezen om correct op de foto te staan.
klik op de foto voor een groter beeld
We zijn hier duidelijk de enige gasten. We hadden ons laten misleiden door de macho 4x4 pick-up op de oprit. Die blijkt van la mama zelf te zijn. We horen haar 's avonds vertrekken en 's morgens toekomen. Ze doorbreekt de stilte.
Over breken gesproken. Fantastische badkamer met het sas bijhorende ketting. De sasbak hangt ver boven het toilet, dit geeft wat meer kracht aan de doorstroming. Mijn eigen kracht ken ik blijkbaar ook niet, want ik heb hendel met ketting in mijn handen. Esmoreit vroeg zich af wat ik met een stoel op het toilet ging doen. Toen hij me bezig zag is hij niet lang in de badkamer kunnen blijven van het lachen, maar de schade was wel vlug hersteld.
Daarna wil la mama ons nog het restaurant en vooral de wellness laten zien, maar de juiste sleutel vindt ze niet in de twee enorme bossen die ze bij zich heeft. Dan maar de dochter gebeld, het zal voor vanavond zijn. Eerst Assisi.
De laatste jaren is er heel wat werk uitgevoerd voor het toerisme. Er is een nieuwe parking aan de voet van de basiliek, voor amper 1€ per uur sta je uit de zon. Een toegangsprijs is er niet voor de boven- en onderkerk, ze vragen enkel respect. En dat is onmiddelijk duidelijk en ontnuchterend. Eulalie is nog maar twee passen door de deur en een bewaker komt woest met de arm in de lucht haar de deur wijzen. Zelf heeft ze nog niet door wat er aan de hand is als we haar buiten zien staan wachten. Mams maakt haar duidelijk dat je met je borsten en je gat bloot deze kerk niet in komt. Ik zie aan Esmoreit zijn blik dat hij dan toch liever z'n identiteitskaart thuis laat liggen dan dit tegen te komen.
We lossen dit heel galant op met een vestje en twee puls die we rond haar middel binden. Op slag krijgen we een 'thumbs up' van dezelfde bewaker, die haar met een brede glimlach binnen laat.
Binnen zijn de muur- en plafondschilderingen van de benedenkerk veel weelderiger dan dat ik me herinner. Het graf van Franciscus heeft een heel groot mekka gehalte. Een lange rij schuift aan, daalt via de trap de crypte in, en wandelt dan rondjes rond de sarcofaag, drummen in schuiftempo. Nonnetjes klampen zich vast aan de tralies of vallen in zwijm door de nabijheid van zoveel heiligheid.
De bovenkerk is minder overdadig, maar ook minder beschadigd dan ik dacht, waarschijnlijk zijn hier in dertig jaar tijd heel veel restauraties uitgevoerd.
Ook het grasplein lijkt me nieuw. Steen en bussen is mijn oud beeld. Nu geeft dit een heel rustig een mooi beeld op de hoger gelegen stad.
klik op de foto voor een groter beeld
klik op de foto voor een groter beeld
Lut vond dat de nonnekes er ook op mochten, terwijl ze de tijd van hun leven meemaken.
We maken een avontuurlijke wandeling door de straten van Assisi. Een groot deel van de straten is volledig vernieuwd, maar nog niet alles.
Dat heb je als je van de paadjes afwijkt, maar met een beetje hulp hebben we het overleefd.
San Pietro is een ontdekking.
Voor de kerk en in de kerk is het heel rustig. Er is geen enkele versiering. De rust wordt enkel doorbroken door het geluid van koeien, vogels en kippen. Er staat een heel kitcherige installatie van de kerststal, omringd door dieren die bewegen en geluid maken.
klik op de foto voor een groter beeld.
We drinken nog iets op een terrasje tegenover de basiliek en ondervinden hoe goedkoper het wordt hoe zuidelijker je komt. Je betaalt hier 1€ voor een halve liter water, en 0.80 € voor een koffie. Ik zie ze het bij ons niet doen rechtover de OLV kathedraal.
Op le mandrie is la mama blij ons terug te zien en informeert hoe de wandeling is geweest. Ze kan ons nu wel de wellness tonen en ze verwacht ons om acht uur aan tafel.
We krijgen een uitgebreide vleesschotel als antipasta, Eulalie krijgt kaas.
La mama had attent op voorhand via mail laten informeren of er soms iemand vegetarisch was.
Bij de pasta zijn er snijbonen. Dat weten we omdat de zoon fagioli was gaan vertalen op google translate. 'Computer' riep hij uit toen la mama op zoek was naar het franse woord hiervoer.
Toen ik dit in het nederlands, frans en engels had gezegd, riep la mama uit: "Oh multilinguale!"
(flattery will get you anywhere)
Als hoofdgerecht had ze varkensvlees met ham en gefrituurde aardappel klaargemaakt en Eulalie kreeg een omelet met aubergines en aardappel.
Glunderend bracht ze nog vier enorme kommen tiramisu als dessert.
Ze vroeg na de maaltijd of we nu konden afrekenen, want dat visamachien kon zij niet bedienen, en morgenochtend zou haar zoon er niet zijn. We waren er gerust in dat ze ons niet ging buiten steken dikgevoederd als we waren.
Het ontbijt leek eerst karig, met enkele voorverpakte toastjes en konfituur op tafel. Maar toen bracht ze nog tarta en brood, een bord ham en salami, meer brood, een bordje kaas, en nog meer brood.
Bij het vertrek, na de fotosessie, is ze ons komen uitzwaaien. Het hek was dicht, maar dat zou zij wel bedienen. Ze is ons vanaf de oprit nog een tijd blijven uitzwaaien. We hadden een gevoel alsof we van thuis vertrokken.
Een echt heel aangenaam verblijf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten