Een trendbreuk, deze keer vertrekken we niet een dag vroeger dan gepland. De wandeling in de westhoek speelt deels nog. Sterker, we vertrekken een uur later. We planden om 8.00 h 's morgens te vertrekken, maar we zijn zo op ons gemak dat het 9.00 h wordt, na nog een bezoekje aan opa en oma gaan we richting Frankrijk. Wel traditioneel stoppen we in Knesselare om vol te tanken.
Halverwege tussen Lille en Parijs lassen we een korte pauze in, bezoek aan het sanitair en een koffietje.
Als we onze koffie uit de automaat halen zie ik een vrouw van middelbare leeftijd in elkaar zakken, het trekt de aandacht van de ganse 'aire', gelukkig wordt ze opgevangen door iemand met kennis van medische zorgen. Pas dan sla ik de kreet uit: "Maar het is niet mogelijk", dat trekt ook de aandacht van de rest van ons gezelschap.
De familie Sels!
Wist ik veel dat ze vandaag ook richting Parijs vertrokken. Hadden we dit moeten afspreken was dit niet gelukt. Hadden we niet getreuzeld bij het vertrek hadden we elkaar niet getroffen. Sterker nog hadden we iets langer op het toilet gezeten, dan hadden we elkaar gepasseerd zonder elkaar te zien.
Luc Sels nam deze hilarische foto. Ik probeer de beste showbizz-Luc pose aan te nemen, Lut toont haar smalste kant, zich verschuilend achter Beate die zelf nog dringend naar het toilet moet, en duidelijk een kop kleiner is dan Thomas die tegen z'n zin nog net op de foto staat en Esmoreit die als een paal voor tante nonneke Eulalie staat. Els ten slotte moet duidelijk nog bekomen van haar toeval. En nonkel Luc? Die is zo verstandig de camera vast te houden, anders zou die vallen.
Zo wordt onze korte stop een iets langere, toch moeten we een rit van een 830 km vol maken. Geen probleem dat doen we zeker op 8 uur tijd, dus tegen 17.00 h moeten we daar kunnen aankomen. De gps houdt vol dat het 18.00 h zou worden, rotding.
Op de périphérique was het wat aanschuiven, de afrit die we zouden nemen was afgesloten. De ventilatoren van de airco begonnen naar m'n zin iets te hard te blazen, en toch werd het snikheet in de auto. Dat glazen panoramisch dak, wie had die optie weer gewild? Even buiten Parijs op een parking wordt het me duidelijk de airco z'n laatste adem heeft uitgeblazen. In België in de winter word je dat niet echt gewaar. Trek je dan in het voorjaar naar het zuiden, dan wordt het nog leuk. Hopelijk wordt het weer niet te goed. Zonnescherm van het glazen dak maar dicht geschoven.
Voorbij Bourges rijden we op een spiksplinternieuwe autosnelweg, de A71, wat glijdt het hier lekker vooruit. We halen gerust wat tijd in. Goed dat ik op het laatste moment nog een nieuwe DVD voor de gps heb aangeschaft, of we hadden hier niet gereden.
Nieuwe wegen hebben één nadeel, blijkt even later, ze zijn er nog aan bezig. De laatste 200 km leggen we af tussen werven, delen autosnelweg, ronde punten en uiteindelijk een nationale die door alle kleine dorpjes snijdt. Het wordt duidelijk waarom de gps 18.00 h aan gaf, hij, zij eigenlijk, wist duidelijk meer dan ik. Maar ze blijft even vriendelijk: "Aan de volgende rontonde de derde afslag nemen" "Nu de volgende afslag nemen" Ik bespaar jullie de kommentaar "Ik dacht dat een stad als Lyon toch aan een autosnelweg lag? " niet.
Lekker zonnetje hebben we onderweg, 18°C wordt de buitentemperatuur aangegeven. Gelukkig weten we de binnen temperatuur niet.
Na onze rit door het platte land, langs vele schooltjes waar net de bel gegaan was, komen we bij le domaine du chateau de Champlong aan. Er staan vele wegwijzers, ééntje naar het Hotel du domaine de Champlong, één naar de receptie die de andere kant uit wijst. Eerst de parking op, toch maar dat peiltje van receptie gevolgd. komen we aan een ander gebouw aan dat toch meer op een chateau lijkt, maar daar staat dan weer het bordje 'restaurant'. Laten we dan toch maar naar dat hotel gaan.
Het hotel heeft een zwembad! Maar toch niet echt het soort zwembad dat bij die prijs past die ik bij de reservatie had gezien. In de lobby zit er een man met een biertje: "Il faut sonner, on vous aideras" Inderdaad daar komt nog een jongeman, maar ik voel me eerder in een ander soort kamerverhuur. Zeker als hij ons zo aankijkt, met vrouw en kinderen er bij. Ik toon vlug m'n reservatiepapier. "Parler-vous Français?" "Oui" "Ce n'est pas ici!" Ik vraag me af wat hij gezegd had, had ik 'non' geantwoord. "Vous sortez de mon parking, et vous vous rendez au chateau"
Dan komt er leven in de andere jongeman. "Vous venez d'ou?" Ons verhaal over de laatste 200 km besluit hij met "Ah oui, c'est dur dur dur" Esmoreit vind frans vrij gemakkelijk; je herhaalt gewoon enkele keren hetzelfde "dur dur dur " "cher, cher, cher" "long long long" De jongeman zwaait ons nog uit met een heel wel gemeend "dank U" (klinkt als tankoe)
De chateau is andere koek. We worden er verwelkomd door Mijnheer en Mevrouw en een tweede dame waarvan ons wordt duidelijk gemaakt dat ze in opleiding is, het is haar eerste dag dus zal ze alles meevolgen.
De kamers zijn om ter mooist. Het restaurant bestaat al een jaar of zeven in dit kasteel, maar de kamers zijn nog maar net ingericht en geopend. We krijgen duidelijk het gevoel van de eerste gasten te zijn.
Een hedendaagse inrichting met respect en met een knipoog naar de historische omgeving, zoals de luchter en de kunststofstoel met een foto van een antiek exemplaar er in.
Tegen het sanitair zeg je niet zomaar badkamer, een regendouche, met zijsproeiers en handsproeier van viola, mooie opbouwlavabo met dito muurkraan, twee spiegels (het vierkante spiegeltje is hol en vergroot dus), badjas, slippers alles is aanwezig. De natte cel wordt afgesloten met een glazen schuifdeur van de rest van de kamer. De kamer heeft ook een afzonderlijke dressing (thuis hebben we zoiets nog altijd niet, maar vertel het niet voort) safe, gratis minibar, koffie, thee, wifi, de koning te rijk voelen we ons.
Onze kamer heeft een privéterras met tafeltje, we hebben uitzicht op een tête à tête.
We zitten op de eerste verdieping van deze toren, met de twee ramen er naast die uitgeven op het balkon naar de ronde toren. Let ook op de ballustrade. De oorspronkelijke is naar huidige veiligheidsnormen te laag. Men heeft dit gekombindeerd met een hedendaagse in roestvrij staal. Een geslaagde combinatie, interpreteren is altijd beter dan kopiëren. Dit is ons uitzicht vanaf het balkon:
De auto staat onder net naast ons geparkeerd.
Nog een verhaal dat ik bijna (moedwillig?) vergeten was. Bij het aankomen was ik door het hek, het voorplein voor het kasteel opgereden. Bij het inchecken maakte mevrouw me duidelijk dat ik met de code "numéros en français" zo een electrisch hek kan openen en de privéparking van het hotel kan oprijden. Via de zijdeur die ik met "autres numéros en français" kan openen en zo met de bagage naar binnen kan. Makkelijk zat.
Samen met Esmoreit gaan we de wagen parkeren. Bij het hek, het klavier: " 0 1 2 3 en hekje " dat was het, maar er gebeurt niks. Een blik opzij: "ja maar het was in het frans, zo goed hebbekik dat ook niet gevolgd, het waren toch gemakkelijke nummers" ja vier cijfers beginnen met een 0 en eindigen met hekje, maar toch geen beweging. Ben dan maar terug naar de receptie gestapt, een hele wandeling ondertussen, maar Dr Jan had nog zo gezegd, een goede wandeling is ook goed, alles voor het goede doel. Monsieur le patron, mevrouw en mevrouw in opleiding stonden er samen. "Je m'excuse mais ma mémoire ne semble plus entre comme dans le temps" "numéros en français" "Désolé, j'avais oublier le quatre". Esmoreit: "Awel wat was het nu?" "kwas de katre vergeten". Een vader kan dalen in de achting van zijn zoon.
Een leeshoekje op de overloop op de verdieping, met onder andere tijdloos rood.
Voor het diner worden we uitgenodigd in een privé-salon. Niet dat ze ons willen afzonderen, maar ze willen ons een 'thuis'-gevoel geven. Jaja, ik zag ook wel dat er een hele bus feestvierenden het hotel binnen kwam.
Als aperitief krijgen we champagne aangeboden, de kinderen kersensap in een schuin glas, begeleid van hapjes, spumanté van bloemkool, van wortel en van aubergine.
De toon is gezet. Het is een keuken die de tekstuur en de smaak van elkaar scheidt.
Het voorgerecht is kreeft, die je gelukkig voor Eulalie, nauwelijks herkent, op artisjok die is wedersamengesteld tot een rechthoekige onderlegger voor de kreeftestaart. Hierbij krijgen we een glas sancere.
Het eerste gerecht, ik weet het het is al het derde, maar toch is het premier op het menu, zijn asperges met tong opgediend in een zeer langwerpig diep ovaal bord, dat schuin voor je wordt geplaatst. De ober komt met de slagroomspuit er een "sauce hollandaise' over spuiten. Allemaal moeilijk om te eten zonder het tafelkleed te bevuilen. Ook hierbij een lekkere witte wijn waar ik de herkomst van vergeten ben.
Het tweede gerecht is kalf dat 5 uur gegaard heeft op 56°C, met erwtjes en aardappel, onder de vorm van een groen en vaal gele streep. Voor Eulalie is er dorade.
Dan volgt er kaas, het kastej wordt het salon binnen gereden, en aan vier zijden opengeklapt zodat je als gast je keuze kan maken. De kinder krijgen een sorbet.
Dan volgt er een klein prédessert. Totaal iets nieuws voor ons. Blijkbaar een kleine zoetigheid om te wennen aan het idee dat straks het dessert er aan komt.
Mams kiest voor een blanc mangé, de kinderen voor een brownie met appelsien. Ik hou me wijselijk bij fruit.
Dan volgen nog zoetigheden, turks fruit, muntlolly's, nonnebillen in het vierkant op een stokje, caramellen en nog meer, het zal allemaal we zoet geweest zijn.
Allemaal heel lekker en bijzonder en vernieuwend, maar geef mij toch maar de iets traditionelere eerlijke keuken. Voor mij passen geur, uitzicht, tekstuur en smaak samen. Als je met een van die elementen prutst dan maak je iets kapot in de totaalbeleving. Je krijgt er wel wat verwondering voor in de plaats, maar persoonlijk heb ik die verwondering liever bij de verrassing van de smaak. Ik zal al wat ouderwets beginnen worden zeker? In zijn hoeft daarom niet lekker te zijn, omgekeerd zou wel moeten.
's Morgens maken we uitgerust een wandeling in het domein. De kinderen slapen nog, en we hebben hun gezegd "doe maar op uw gemak", niet verstandig van ons maar het is tenslotte vakantie nietwaar.
Aan de achterzijde van het kasteel is de keuken gebouwd. De koks hebben uitzicht op de tuin.
We ontdekken ook de golf naast het kasteel. Het waren niet de boeren die hier van 's morgens vroeg op het veld aan het werk waren. Het gras werd gemillimeterd.
Bij het ontbijt schuiven we aan aan een grote 'table d'hôtes'. Alle gasten rond een oude grote houten tafel. We krijgen een deel van de krant van de andere gast die op de kop van de tafel heeft plaats genomen. Het voelt eerst wat onwenning, maar het heeft wel iets, het creëert een band tussen de gasten, en het doorprikt zeker iedere stijfheid die zich in zo'n kasteel zou kunnen vormen.
Het buffet is groot, je kan kiezen tussen "le petit déjeuner sucré ou salé", Esmoreit krijgt een omeletje "baveuse".
Het raam tussen de ontbijtruimte en de keuken. Is het niet schattig, "la tabel de véro et Olivier" ?
De verklaring van alle kooktermen laat ik aan Sergio Herman over.
Dit hotel is een echte aanrader voor een passage. Behalve de golf en het paardrijden is er in de omgeving niet echt iets te beleven behalve rust. We zagen het al bij onze doortocht, de streek is nog te ontwikkelen gebied met steun van ... . De gastheer, gastvrouw en personeel (tot de poetsvrouw toe) zijn heel heel heel vriendelijk.
Bij het uitchecken worden we nogmaals bedankt door Mijnheer en Mevrouw.
We kunnen verder, stuk kan het al niet meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten