Het is tegen de middag als de gps ons voor de poort van relais castel cicala brengt. Het hek staat open, het is hier stil. er is nog een hek net voor het huis en dit is dicht. We bellen aan. Doodstil op een zondagmiddag. Twee poezen houden de wacht.
Een geuniformeerde kamerhulp roept ons van door het raam toe en komt tot aan het hek. Hij neemt mijn reserveringsdocumenten aan, verdwijnt en laat ons voor het gesloten hek staan. Hij heeft de eigenaars gebeld en die komen er zo aan. Hij checkt ons al in.
We krijgen een kaartje met de code voor:
1. Het hek van het domein,
2. Het hek van de oprit
3. het hek van de straat.
De straat wordt 's avonds halverwege afgesloten, 'voor de veiligheid'. Zuid-Italië is duidelijk anders dan Noord-Italië. We hadden onderweg al wat meer vuilnis tegengekomen langs de op en afritten van de snelwegen. Eigenlijk is dat verkeerd uitgedrukt, je rijdt tussen de zakken vuilnis de stad binnen, is eigenlijk correcter.
Het uniform, toont ons dat we tot aan onze kamer mogen rijden. Het is een steile weg op, met een verraderlijk geplaatste boom in de bocht. Maar de 150 paarden krijgen de volgeladen auto makkelijk naar boven. De bocht passen is iets moeilijker.
De suite 'Don Frabrizio' heeft twee kamers met daartussen een badkamer. De wifi reikt net tot aan het ronde raam van de slaapkamer.
De gastheer, Gherardo Sallier de La Tour of the Princes of Castelcicala, komt ons vriendelijk in het frans verwelkomen. Hij vertelt dat zij eigenaar zijn van het domein. Hij drukt ons op het hart de code van hek niet te vergeten, anders geraken we hier 's avonds niet meer binnen. We krijgen nog een uitnodiging om hen te vergezellen bij de lunch in het restaurant op het domein.
Een wandeling door de plantage met enkele mooie vergezichten op de Vesuvius en Nola brengt je tot bij La Torretta di Castelcicala, het restaurant dat enkel op zondagmiddag open is.
Het kerkje op het einde van de weg langs de villa behoort tot het Convento di Santa Croce. Binnen wordt je in trance gevoerd door de herhaalde gebeden " Santa Maria ...., Asserti ....., Santa Maria ...."
De vriendelijke uitnodiging voor de lunch slaan we even vriendelijk af, want we willen hier op vier dagen tijd nog een hoop zien.
Nu het weer nog goed zit, willen we eerst naar de Vesuvius.
Hij ligt als een grote schaduw in de vlakte, steeds vergezeld van wolken. We rijden er omheen en doen met de wagen de beklimming tot 1000 m hoogte. Op de parking worden we door een scherp fluitsignaal naar je plaats gedirigeerd. 'Parking, 2.50 €, per l'intera giornata' en hij plaatst zelf het ticket achter de voorruit.
De toegang tot de beklimmig is 6.50 €, -18 jarigen (met paspoort) betalen 4.50 € en onder de 8 jaar mag je gratis klimmen.
De beklimming is koud en zwaar. Halverwege hoop je stil dat het de moeite loont. We worden vergezeld van horden jongeren. De Engelsen worden nog kostscholerwijs gehoed door een decaan, de Amerikanen zijn echte aanstellers: 'I'm gonna die here' 'keep breathing you'll get there' ' Oh my god, I wish I never came here'
Wat ons tot devolgende facebookgroep inspireert: "Ik haat jongeren en jongeren in groep nog meer'
Boven aan de krater zit je midden in de kille witte wolken, er snijden hevige rukwinden en het is er ijzig koud. Een goede tip: draag goede, zeer goede schoenen, liefst bergschoenen, neem een fleece mee, vergeet je muts niet en train vooraf.
De krater:
na de klik een supergroot beeld
Nog zonder mutsen.
Spectaculaire steenformaties in bijzondere kleuren.
De kou begint z'n tol te eisen.
Door z'n muts is opa ook een beetje op de Vesuvius geweest.
Geen wonder dat de vulkaan steeds door wolken omringd is, ze worden hier gemaakt.
groter beeld na de klik
Esmoreit draagt het doosje lavagruis voor mams, die er vanalles in klei mee van plan is.
Af en toe heeft de zon genoeg energie om er even door te komen, maar je moet heel snel zijn om dat op foto vast te leggen.
De afdaling is stukken makkelijker, hoewel iets pijnlijker in de kuiten. Je bedenkt je eigen toestand daarnet als je de tegenliggers aan de beklimming bezig ziet. Een vrouwtje buiten adem vraagt me of het nog ver is. Lange tijd denk ik na wat ze eigenlijk het liefste wil horen. "Na de bocht ben je er bijna". Het klopt, maar je blijft maar in die bocht draaien en stijgen in dat mul lavagesteente. Eigenlijk is ze nog maar half weg, en het laatste eind is het zwaarste zeker door het lage zuurstofgehalte in de lucht, maar dan keer je niet meer terug, niet als je al zoveel heb afgezien. Bovendien, de dokter zei: een goede wandeling is ook goed.
In de afdaling krijgen we toch nog de baai van Napels te zien, net onder het wolkendek.
De badstad Torre Del Greco zijn we doorgereden, want uitnodigend om uit te stappen en je tussen de locale bevolking te bewegen is het neit echt. We zijn gestopt aan een bar voor caffé en lekkers. Ze hebben hier ook hartige broodjes en koekjes (met zout en peper) voor bij de koffie. Gelukkig wordt er op onze auto gepast. Twee heren organizeren en bewaken een onverharde parking langsheen de baan, voor slechts 1€ houden ze je auto in de gaten. Op het terras vinden we in de rode michelin een bib gourmand aan de baai van Napels.
Het verkeer in Napels is een echten mierennest. Bussen en vrachtwagens tussen 5 files, waar er eigenlijk maar plaats is voor 2), scooters en moto's slalommen er tussen. Eén auto dwarst de files tot hij verontwaardigd loodrecht voor een vrachtwagen komt te staan. De bestuurder zijn gezicht staat op 'hoe komt die hier nu voor m'n alfa?
De vijf files draaien synchroon rechts af en worden door de vleesmolen tot twee files gemalen, weer gaat er 1 auto de andere richting uit. Gelukkig kennen alle Italianen de afmetingen van alle wagens, en slaan ze hun door het verkeer als hun kleding: strak en aansluitend.
We parkeren ons op 900 m van het restaurant. Er barst een zwaar onweer los. We schuilen in de auto tot het over is. Een bizar figuur met veel jeuk aan de lies loopt steeds de straat over. Als we na de bui en na een fikse wandeling voor de bib gourmand staan, blijkt die gesloten. Het lijkt een teken, want de situatie met de loens figuur die maar rond onze auto bleef lopen en de carrabieri in hun wagen dichtbij betrouwen we niet echt. Bovendien staat onze auto net aan een restaurant, en kunnen we daar evengoed op onze auto passen.
La Casa Di Ninetta.
De ontdekking!
Een nog maar twee dagen geopend restaurant met een heel mooi interieur over twee verdiepingen, Nog een eetzaal in de kelder en een bibliotheek op de mezzanine.
De ober stelt ons zelf gerechten voor die echt overheerlijk zijn.
Als antipasti: fritte van verschillende soorten vis:
Inktvis met parmezan en tomaten
sardines
scampi
courgettebloemen
Als pasta: linguini bandie (met vis en citroen), paccheri cozze (met mosselen en zaagjes)
en als dessert: tutti frutti (appel, mandarijn, clementijn, ananas, witte meloen,
en voor de dames, met alle verleidingstrucken: fragole.
Hierbij namen we een Moio 59, een fantastische rode wijn met toetsen van zoete peper.
We krijgen nog een likeurtje toe.
Zonder dat we de prijs vooraf wisten valt dit echt goed mee, met de wijn van 22€ en het nodige acqua frizzante en minerale kost deze orgie ons slechts 106€ voor vier.
Voor het wegrijden geven we de man 1€ voor op onze auto te passen, fier als een gieter loopt hij de nacht in.
Hier zie je hem op onze auto passen, soms zit hij zelfs op de motorkap. Gelukkig is het een fijn mannetje, want het alarm durft afgaan als de auto te veel beweegt. We kennen de situatie van op de overzet in Bellagio
Op de terugweg worden we getrakteerd op vuurwerk. In Nola is er ook muziek en vuurwerk, tot een stuk in de nacht.
De code van het hek kunnen we ons gelukking nog herinneren, want het briefje ligt netjes op het kastje in de kamer. Temidden van de straat staan we voor een gesloten hek. Een bewegende fiat met aangedampte ramen staat naast het hek Wij geraken ook nog bergop. De verrukkelijke fles wijn hebben we maar half uitgedronken, een stop hebben we bij zodat we er op ons logement nog kunnen van nagenieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten